လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးလေလာက္က ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာထင္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ခုမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အျဖစ္ အပ်က္ကေတာ့ အေတာ့္ကိုၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ဆရာဗန္းေမာ္ညိဳႏြဲ႔ရဲ႕ တပည့္ေဟာင္းတခ်ိဳ႕က KIA ထဲမွာရွိေနၾကတယ္။ တစ္ရက္ တပည့္တစ္ေယာက္ဆီကေန လူႀကံဳနဲ႔ စာပါးလိုက္သတဲ့။
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေပမဲ့ အထက္အမိန္႔အရ ဆရာဗန္းေမာ္ညိဳႏြဲ႔ကို KIA က ေသဒါဏ္ေပးထားတဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႔အေနနဲ႔ အထက္အမိန္႔ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာဗန္းေမာ္ညိဳႏြဲ႔ကို ႀကိဳတင္ေရွာင္ရွားထားေစ လိုေၾကာင္း စသျဖင့္ ကိုယ့္ဆရာကိုယ္ျပန္မသတ္ခ်င္လို႔ ေတာထဲက တပည့္တစ္ေယာက္ စာေရးအသိေပးတဲ့ အေၾကာင္း ေရးထားတာပါ။
ဆရာကေတာ့ ဘာမွသိပ္စိုးရိမ္တႀကီးသိပ္မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တပည့္ေဟာင္းျဖစ္သူက ေရွာင္ဆိုေတာ့လည္း ေရွာင္ ေနလိုက္တာေပါ့။ ေသျခင္း မေသျခင္းထက္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တပည့္တစ္ေယာက္ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ နဲ႔ ဂါရဝတရားက ဆရာ့ရင္ကို ေႏြးေထြးသြားေစတာျဖစ္မွာပါ။
ဒီေဆာင္းပါးေလးဖတ္မိရင္း နယ္စပ္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ တဲ့ ေတာင္တြင္းႀကီး က ေက်ာင္းဆရာေဟာင္း လက္ဖက္ရည္ပိုင္ရွင္ကို သတိရမိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ဆရာမဟုတ္ေပမဲ့ ခင္မင္ေလးစားရင္းစြဲရွိတာနဲ႔ သူ႔ကို ဆရာလို႔ပဲေခၚပါတယ္။
တစ္ရက္ ျမန္မာျပည္မွာ ဆရာျဖစ္ရတာ ေငြေၾကးမခ်မ္းသာေပမဲ့ ပီတိစားရတဲ့အေၾကာင္း စကားစပ္မိိေတာ့ ဆရာက သူ႔အျဖစ္အပ်က္ေလးေျပာျပတယ္။
အေရးအခင္းကာလၿပီးခါစ တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းၿပီး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ တစ္ရက္ သား ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းတစ္ေယာက္ ေတာင္တြင္းႀကီး ကေန ရန္ကုန္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေတာင္တြင္းႀကီးကေန ျပည္မွာ ညအိပ္ၿပီး လုပ္စရာရွိတာလုပ္ ၿပီးေတာ့မွ ျပည္ကေန ရန္ကုန္ကို ဆက္ဆင္းတာဆိုပါေတာ့။
အေရးအခင္းၿပီးခါစအခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဘယ္ၿမိဳ႕မွာ ျဖစ္ျဖစ္ စားသုတ္သုတ္၊ လာသုတ္သုတ္၊ သြားသုတ္သုတ္ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းလည္း တစ္လမ္းလံုးအိပ္ငိုက္ၿပီး လိုက္ပါလာပါတယ္။ လက္ပံတန္း အထြက္လည္းက်ေရာ ခရာမႈတ္သံစူစူးရဲရဲ ၾကားလိုက္ရလို႔ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားကလမ္းေဘးကို ကပ္ေနတာ သတိထားမိ လိုက္တယ္။
ကာလမ္းေဘးမလွမ္းမကမ္းက အပင္ေတြေအာက္မွာေတာ့ သံလြင္စိမ္းေရာင္ ဝတ္စံုေတြနဲ႔ စစ္သားေတြ ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စု၊ ကားထဲက အသံထြက္လာ တယ္…" ေပၚတာဆြဲတာ…" တဲ့။
ကားေပၚက ေယာက္က်ားေတြ အကုန္ဆင္းၿပီး တစ္ေနရာထဲမွာ စုရပ္ေနၾကရတယ္။ တေအာင့္ၾကေတာ့ စစ္သား ႏွစ္ေယာက္က လူစုထားတဲ့ေနရာကိုေရာက္လာၿပီး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ခြဲထုတ္ၾကတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ စသျဖင့္ေရရြတ္ေနတာၾကားေနရတယ္။
ေရွ႕က တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ေရသြားလိုက္တာ အမွတ္စဥ္ တစ္ဆယ့္ငါး လည္းေရာက္လာေရာ ဆရာ ဦး ေက်ာ္ဝင္းအလွည့္ဆိုပါေတာ့..။ ဒါနဲ႔ ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္း က သူ႔အမွတ္စဥ္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ ေအာ္မယ့္အသံကို နားစြင့္ရင္း လက္ထဲက အိတ္ကေလးကို ပိုက္ၿပီးေစာင့္ေနတယ္။
အနားက ရဲေဘာ္ေလးက "ဆယ့္ေျခာက္" လို႔ေအာ္ၿပီး ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းကို လက္ေမာင္းကေနကိုင္ၿပီး တစ္ဖက္က အမွတ္စဥ္ေရၿပီးသား အုပ္စုထဲ ထည့္မလို႔အလုပ္မွာ " ဟိုး…ရပ္" ဆိုတဲ့ အသံတစ္သံထြက္လာတယ္။
ရပ္ဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေလးက ရပ္ထားလိုက္တယ္။ အသံၾကားတဲ့ဆီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မလွမ္းမကမ္း သစ္ပင္ ေအာက္ကေန တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ေယာက္ သူတို႔အုပ္စုရွိရာ ကို ေလွ်ာက္လာတာေတြ႔လိုက္ရတယ္။
တပ္ၾကပ္ႀကီးက လူစုၿပီးဆြဲထားတဲ့ ၁၅ ေယာက္ကို မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ သစ္ပင္ေအာက္ကို သြားခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းနားကပ္လာၿပီး "ဆရာ" လို႔ေခၚလိုက္တယ္။ ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းကလည္း ေယာင္ေတာင္ ေပါင္ ေတာင္နဲ႔ "ေဟ" လို႔ ျပန္ထူးလိုက္တယ္။
"ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား.." လို႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးကေမးတယ္။ ဆရာ ဦးေက်ာ္ဝင္းကလည္း တပည့္ေဟာင္း တစ္ေယာက္ေယာက္ ထင္ပါရဲ႕လို႔ ေတြး လိုက္မိေပမဲ့ မမွတ္မိတာေၾကာင့္ "ေဟ့ေအး.. မမွတ္မိဘူးကြ" ျပန္ေျပာလိုက္ ပါတယ္။
တပ္ၾကပ္ႀကီးက "ေသေသ ခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါဦး ဆရာရယ္၊ ဆရာ့တပည့္ပါပဲ၊ မမွတ္မိဘူးလား…" လို႔ ထပ္ေမး ပါတယ္။ ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းကလည္း မမွတ္မိေၾကာင္းသာ ျပန္ေျပာပါတယ္။
ဒါနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးက "ဆရာရယ္…လူကိုမမွတ္မိရင္လည္း နားရြက္ကေလးေတာ့ မွတ္မိမွာပါ…" လို႔ေျပာၿပီး သူ႔ လက္ဝဲဘက္က နားရြက္ေလးကို ကိုင္ျပတယ္။
နားရြက္ကေလးက သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ ျပတ္ေနတဲ့ နားရြက္ ကေလးပါ။
ဒီေတာ့မွ ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းက "ဟာ…ေသာင္းစိန္." လို႔ အသံထြက္သြားတယ္။ "မင္း…မင္း..ေသာင္းစိန္ေနာ္…" လို႔ ေျပာရင္းတပည့္ျဖစ္သူရဲ႕ ငယ္ရုပ္ကို မနည္းဖမ္းၾကည့္လိုက္ရတယ္။ ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းမွတ္မိသြားပါၿပီ။
"ေအးကြာ…မင္းထြက္သြားတာလည္း အေတာ္ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ရုတ္တရက္ ဘယ္လိုမွ မမွတ္မိဘူးကြ…" လို႔ေျပာ လိုက္တယ္။ တပည့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးက " ဆရာကသာ မမွတ္မိတာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာကားေပၚက ဆင္းလာက တည္းက မွတ္မိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ဆရာ့အလွည့္ေရာက္ခါနီးမွာ ရပ္ လို႔ေအာ္လိုက္တာေပါ့…" လို႔ ေျပာ လိုက္ တယ္။
ေသာင္းစိန္ဟာ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားဘဝက ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္း တပည့္ပါ။ ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းက အတန္းပိုင္ဆရာ ေပါ့။ ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းကလည္း စိတ္ဆတ္၊ ေသာင္းစိန္ကလည္း စာလုပ္ရမွာပ်င္းနဲ႔ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေပးလိုက္တဲ့ အိမ္စာကို ေသာင္းစိန္ကလြဲလို႔ တစ္တန္းလံုးလုပ္လာပါတယ္။
အိမ္စာမလုပ္လာတဲ့အျပင္ ဆရာ့ကို မထီမဲ့ျမင္ပံုစံမ်ိဳးလုပ္ေတာ့ စိတ္တိုတိုနဲ႔ လွမ္းရိုက္ လိုက္တာ ေသာင္းစိန္နားရြက္ ျပတ္ထြက္သြားၿပီး ေသြးေတြျဖာခနဲက်လာတယ္။
ဒါနဲ႔ ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းကိုယ္တိုင္ေသာင္းစိန္ကို ေဆးခန္းျပ ေဆးထည့္ေပးၿပီး သူ႔မိဘအိမ္ကို ကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔ ပါတယ္။ ေသာင္းစိန္မိဘေတြအိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းက ေသာင္းစိန္မိဘေတြကိုေတာင္းပန္ရင္း သူမွားသြားေၾကာင္း တိုင္မယ္ဆိုရင္လည္း တိုင္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း၊ အေရးယူမယ္ဆိုရင္လည္း အေရးယူခံမွာ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။
ေသာင္းစိန္မိဘေတြကလည္း ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းကို ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသာင္းစိန္ကေတာ့ အဲဒီေန႔က စၿပီး ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ပါဘူး။
မွားမွန္းသိေပမဲ့ ေဒါသမထိန္းႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ရွက္ၿပီး ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ေသာင္းစိန္ စစ္ထဲဝင္သြားတာ ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္း မသိလိုက္ဘူး။ အခု လက္ပံတန္းမွာ ေပၚတာဆြဲမွ ျပန္ေတြ႔ျဖစ္တာပါ။ ျပန္ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ မွာ ေသာင္းစိန္က တပ္ၾကပ္ႀကီးျဖစ္ေနပါၿပီ။
သူ႔ကို ေသရြာပါနားရြက္အျပတ္ႀကီးနဲ႔ျဖစ္သြားေအာင္ ရက္ရက္စက္စက္ ရိုက္ခဲ့တဲ့ ဆရာကို ေက်ာင္းမွာတုန္းက နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးေသာင္းစိန္ တစ္ေယာက္ ေပၚတာဖမ္းၿပီးမထည့္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ဆရာမွန္း သိတာနဲ႔ ရပ္လို႔လွမ္းေအာ္ၿပီး တားခဲ့တာပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံက ေဒသမတူတဲ့ ဆရာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တပည့္ေဟာင္းေတြပါ။ တစ္ေယာက္ က KIA ရဲေဘာ္ပါ။ တစ္ေယာက္က တပ္မေတာ္သားပါ။
KIA ရဲေဘာ္က ဆရာ့အသက္ကို ကယ္ခဲ့ၿပီး တပ္မေတာ္သား တပ္ၾကပ္ႀကီး ကေတာ့ ေပၚတာဖမ္းတဲ့အထဲက သူ႔ ဆရာကို ဆြဲထုတ္ခဲ့ပါတယ္။
ကမၻာ့ဆရာမ်ားေန႔ရယ္လို႔ေတာ့ရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္ကိုစာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတြကိုစုေပါင္းၿပီး ဂါရဝျပဳ ရွိခိုး ကန္ေတာ့တဲ့ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲမ်ိဳးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံမွာပဲ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။
ပညာေရးစနစ္၊ ဆရာေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေဝဖန္ေလ့ရွိ ပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ပါ။
ဒါေပမဲ့ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကေလးဘဝက ကန္႔ကူလက္လွည့္ဆရာမ်ားကစလို႔ ေမၿမိဳ႕ အမွတ္ ၂ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ ရွိ စစ္ပညာသင္ၾကားေပခဲ့တဲ့ ဆရာမ်ား၊ အသက္ႀကီးမွ ၁၀ တန္းေအာင္ေအာင္သင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမ်ားအလယ္ တကၠသိုလ္ဆရာမ်ားအဆံုး အားလံုးေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ကို ဒီေနရာကေန လက္ဆယ္ျဖာထိပ္မွာမိုးလို႔ ရွိခိုး ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။
ေသာင္းစိန္ဇာတ္လမ္းေလး ေျပာျပတဲ့ ဆရာ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
(နာမည္မ်ားလႊဲထားပါတယ္။)
ရဲေက်ာ္သူရ
